Pelgrimeren en de Via Christina Mirabilis
In een vorig artikel berichtte Willem Driesen ons al over de boeiende opening van het Christina Mirabilis-project op vrijdag 21 juni. Op zaterdag 22 juni werd een deel van de pelgrimsroute Via Christina Mirabilis, een 12 km lange wandeling van Brustem tot Borgloon, ingewandeld. Zondag 23 juni in de namiddag kon je in de Sint Gangulfuskerk gaan luisteren naar pelgrimsverhalen van professor Bert Roebben, Johan Van Herck, deken Wim Ceunen, Ilse Schoofs en Nathalie Bronckers. Dit is het verslag van dat zondagprogramma.
Over pelgrimeren
In de stemmige Sint Gangulfuskerk werden de pelgrimsverhalen afgewisseld met mooie blokfluitmuziek gebracht door het ensemble ‘Plaza Consort’. Ann Knaepen weefde ook nu weer vriendelijk, bekwaam en met zachte stem de acts aan elkaar. Op het einde overhandigde Rob Vandueren de twee stempels van de Truiense stopplaatsen op de Via Christina Mirabilis aan de vertegenwoordigers van het Museum de Mindere en de Onze-Lieve-Vrouwekerk. Evi Freson sloot de namiddag af met een inspirerende Christina-bezinning.
Pelgrimeren heeft altijd bestaan en blijft tot op vandaag veel mensen aanspreken. Zo leefden we in de paastijd erg mee met onze koster Johan Van Herck die een deel van de druk bewandelde Compostella-camino aflegde. Binnenkort vertrekt weer één van onze vrienden op pelgrimage. Hij zal uit zijn voordeur, in Sint-Truiden, stappen om drie maanden lang de hele camino tot Compostella te wandelen! Waarom doen mensen dit? Wat doet pelgrimeren met mensen? Uit de verhalen van de sprekers heb ik begrepen dat pelgrimeren altijd een bewust uitbreken is uit de drukte van het eigen voorthollende leven. Een bezinningstijd over het leven zelf.
Voor velen een onweerstaanbare drang of een lang gekoesterde droom, zeker wanneer het een lange tocht betreft. Zo’n tocht gaat om loslaten. Vrij worden van de vele dingen die ons levenspad bepalen en vormgeven om zo de essentie terug klaar te zien. De rugzak onderweg mag niet zwaar wegen. Geen overtollige zaken. Enkel de allernoodzakelijkste dingen. Dus ook geen boeken of inspirerende teksten er in. De geest moet ontvankelijk blijven voor wat het pelgrimspad je zal geven.
Wel heb je vertrouwen nodig. Vertrouwen dat het je zal lukken, ook in moeilijke momenten. Hoe dan ook, al ben je al ouder, zit je in een rolstoel of ben je blind, je moet steeds je eigen ritme volgen. Daarom wandelen veel pelgrims graag alleen of in beperkt gezelschap. Je hebt ook het vertrouwen nodig dat je vriendelijke, behulpzame en gastvrije mensen zult ontmoeten. Je vertrekt als een kind, met je voeten, lichamelijk, vertrouwvol, open en ontvankelijk. Het stappen laat indrukken achter in je ziel, je voelt die ziel groeien. Je vindt een nieuwe sterkte in jezelf. In woorden vertalen wat de tocht met je doet is moeilijk. Wellicht net zo moeilijk als naarmate je leven vordert, in woorden samenvatten wat er in je binnenste leeft. Tenslotte: bij het in zicht komen van het einddoel – of het nu Rome, Compostella, Assisi, Scherpenheuvel of één van de stopplaatsen op de Via Christina Mirabilis is - is de vreugde niet te beschrijven. Bij velen vloeien er traantjes!
Ik zie voor mezelf in de nabije toekomst geen lange pelgrimstocht. Maar ik ga proberen de raadgevingen van de pelgrims nu al in mijn gewone drukke leventje toe te passen: loslaten, vrij worden, vertrouwen… Ze lijken me erg nuttig. En dan kan ik nu al uitkijken naar de vreugde die me aan het einde van mijn pelgrimsleven geschonken zal worden!